#4 Hoe was jouw vakantie?

De persoonlijk begeleider van Maria belt me op. Ik hoor aan haar stem dat ze erg enthousiast is. Ik bedenk me dat ze net met de woning waar ze werkt vakantie hebben gevierd en vraag dus: “hoe was jullie vakantie?” En voordat ik schrijf over haar antwoord is het goed om even te weten dat deze begeleidster werkt op een woning waar 6 mensen wonen met een ernstige meervoudige en verstandelijk beperking. 1 keer per jaar gaan ze met de hele club op vakantie in een aangepast vakantiehuis. Ze gaat helemaal los aan de telefoon, de vakantie was heerlijk, ze hebben gezwommen, heerlijk gegeten en zijn zelfs nog wezen huifbedrijden. Het was een groot succes, iedereen heeft genoten, de bewoners en de begeleiders die mee waren deze midweek. Super fijn om te horen, want ik weet dat op vakantie gaan met 6 mensen met EVMB een behoorlijke logistieke uitdaging is. Er moet onwijs veel gebeuren voordat je eindelijk in dat zwembad ligt zeg maar.

`s Middags staat er toevallig een teambespreking gepland en samen met het team worden de vrolijke ervaringen van de vakantie nog eens gedeeld. Een verhaal springt eruit en ik zie dat `t team ook geraakt is. Een van de bewoners die mee is op vakantie is Maria. Maria is altijd heel erg in zichzelf gekeerd en de dagen lijken vaak ongemerkt aan haar voorbij te gaan. Nu zit ze echter in de huiskamer van het vakantiehuis op de bank getild tegen een begeleider aan. Iedereen zit lekker na te soezen van een fijne dag en geniet op zijn of haar manier op z`n gemak wat na. Opeens voelt de begeleidster, waar Maria zo heerlijk tegen aan hangt, dat de hand van Maria voorzichtig op haar been schuift. Zij schiet gelijk vol, want in al die tijd dat zij nu al met Maria werkt is dit nog nooit gebeurd. Ik zei al dat Maria heel erg in zichzelf gekeerd was. Dit soort initiatieven tot contact zijn op 1 hand te tellen.

Ik zie dat t verhaal in kickt bij `t team… ik zie ontroering maar al snel zie ik ook verdriet bij een paar teamleden. Ik vraag ze hoe dat komt… “Wat erg eigenlijk dat Maria blijkbaar de rust en ontspanning en het lage tempo van de vakantie nodig heeft om zich zelf te kunnen laten zien…. Hier doet ze dit nooit”. Nee.. hier krijgt ze de kans niet beseft dit team zich. Na deze bewogen bespreking is het team weer volop gemotiveerd om vooral veel tijd te nemen voor hun bewoners en het tempo te verlagen. En ik geloof dat deze intentie oprecht is.

Maar ik weet ook dat deze voornemens extreem moeilijk zijn vol te houden in de drukke gang van alle dag. Dus blijft ook voor mij, als gedragskundige, de komende vergaderingen een terug kerend onderwerp: “Is rustig naast een client zitten al een vast onderdeel van jullie takenpakket?

Hoe zit dat bij jouw team? Voel je je vrij om rustig naast een client te gaan zitten, terwijl jouw collega ’hard’ aan het werk is? Lukt het jullie om het tempo blijvend te verlagen, ook als de dag hectisch is? Krijgen de bewoners op jouw groep de kans om contact te maken?

Wil jij, na het lezen van deze blog graag aan de slag met de rust op jouw woning? Kan jouw team wel wat vaker rust inbouwen, zowel voor zichzelf als voor de bewoners? Neem dan contact met me op, ik help jullie graag: annemiek@canzo.nl